Op https://theconversation.com/amp/extreme-stress-in-childhood-is-toxic-to-your-dna-99009?__twitter_impression=true over de biologische stress door jeugdzorg (UHP) als tijdbom. N.a.v. https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0889159111001541 .
Ná dit artikel van Weinberger een zeer recent stuk waarin door diverse
wetenschappers wordt bevestigd met een schets n.a.v. recente gebeurtenis in Amerika hoe schadelijk het scheiden van kinderen van ouders is! Met Allkison Eck.
Hieronder ook een artikel n.a.v. onderzoek dr. Evelien van Assche over DNA-methylatie
“Extreme stress in childhood is toxic to your DNA” –
Daniel R. Weinberger* – 28 Juni 2018, 6:39
Dus: “Extreme Stress in jeugdzorg is giftig voor het DNA !”
Wat doet het uithuisgeplaatst-zijn in de fysiologie (biochemie en het DNA) van het kind?
Het echte gevaar van het scheiden van kinderen van
ouders is niet de psychologische stress - het is de biólogische tijdbom. Het geschreeuw en het gehuil, de angst en de verlatenheid zijn
hartverscheurend (https://www.youtube.com/watch?v=tYpDhlgD3y0).
Maar de fall-out verbleekt in vergelijking met de minder zichtbare langetermijneffecten die meer
sinister en gevaarlijk zijn.
Het
scheiden van kinderen van hun ouders, in een UitHuisPlaats-setting of buitenlandse adoptie, bij vreemden, veroorzaakt de meest extreme levensstress die een kind kan ervaren. En het veroorzaakt
diepgaande en onomkeerbare veranderingen in de manier waarop hun DNA wordt verpakt en welke genen aan en uit worden gezet in de cellen van het lichaam, in organen zoals de pancreas, de longen,
het hart en de hersenen - wat leidt tot levenslange veranderingen in de structuur en functie ervan .
Ik*
ben de directeur van het Lieber Institute for Brain Development en de Maltz Research Laboratories aan de Johns Hopkins University School of Medicine, waar wetenschappers bestuderen hoe genen en het
milieu de ontwikkeling van het menselijk brein bepalen.
Onze studies en die van vele andere onderzoekers over de hele wereld hebben aangetoond dat stress in het vroege leven verandert hoe DNA wordt verpakt, waardoor cellen anders functioneren dan hun oorspronkelijke mandaat.
De manier hoe DNA opeen wordt gepakt, verandert zijn functie –
Hoe DNA, de blauwdruk van het leven, in cellen wordt opeengepakt, dicteert hoe cellen functioneren. Vrijwel elke cel in het lichaam heeft hetzelfde DNA, omdat ze allemaal afstammelingen zijn van dat eerste bevruchte ei. Maar een levercel weet dat het geen longcel is, die weet dat het geen hersencel is. De manier waarop de cellen 'weten', heeft te maken met hoe het DNA in cellen is
‘verpakt’, een proces dat 'epigenetica' wordt genoemd. (epigenetica: https://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/2441270).
Figuur: De DNA-dubbele helix is gewikkeld rond een kern van histon-eiwitten die reguleren welke en wanneer bepaalde genen worden in- en uitgeschakeld. (Bijv.: https://www.shutterstock.com/tr/g/molekuul/sets en in 3D: https://www.shutterstock.com/tr/video/clip-9052141?irgwc=1&utm_medium=Affiliate&utm_campaign=Vectors123.com&utm_source=44866&utm_term=). Interessant!
(Actief erfelijk deel van chromosoom moet dus 'uitgestrengeld' worden; zie Evelien van Assche onderaan)
DNA is georganiseerd in een ingewikkeld eiwitpakket dat werkt als isolatie en de DNA-streng beschermt. Deze isolatie bepaalt welke genen worden geactiveerd om de eiwitten te maken die een bepaalde cel nodig heeft. Tussen de verschillende weefsels en organen varieert de verpakking van DNA – zoals een levercel versus een longcel – waardoor elke cel een unieke verzameling eiwitten heeft.
DNA in het uithuisgeplaatste kind –
Studies van kinderen met ernstige stress in de vroege jeugdzorgtijd laten zien dat disfunctie in vele
organen in het lichaam jaren na de stressvolle gebeurtenis optreedt, waardoor het risico op hartaandoeningen, longaandoeningen, hoge bloeddruk, diabetes, slechte
schoolprestaties, drugsmisbruik, depressie en geestesziekten toeneemt. Wetenschappers in het instituut waar ik werk hebben recentelijk aangetoond (https://www.nature.com/articles/nn.4156) dat de gevoeligheid van DNA-verpakkingen voor omgevingsstress gedurende de eerste vijf jaar van het leven groter is dan de rest van het leven samen.
Harry Harlow (https://en.wikipedia.org/wiki/Harry_Harlow), een
psycholoog aan de universiteit van Wisconsin, voerde in de jaren vijftig een controversiële reeks studies uit over babyapen die een paar maanden geïsoleerd waren van hun moeder - een
vergelijkbare situatie als de periode van scheiding die jonge (vluchtelingen-, pleeg- en adoptie-)kinderen aan onze grenzen of in onze ‘jeugdzorg’ ervaren, dat ondanks het moderne beleid nog
langer wordt. De baby-apen van Harlow raakten de rest van hun leven diep gestoord.
Toen deze apen de volwassen leeftijd bereikten, onthulden onderzoeken significante veranderingen in de structuur en chemie van hun hersenen.
Onderzoek in Roemeense weeshuizen die zich richten op menselijke kinderen die zonder steun van de ouders zijn grootgebracht, toont ook significante toenames in de frequentie van latere
psychologische en sociale handicaps, alsmede medische ziektes en veranderingen in de anatomie van de hersenen.
Misschien was het bekendste onderzoek over dit onderwerp met kinderen die in de jaren ‘80 en ‘90 in Roemeense weeshuizen waren opgegroeid. In hun boeiende boek 'Romania's Abandoned Children: Deprivation, Brain Development and the Struggle for Recovery', documenteren Nathan Fox van de Universiteit van Maryland, Charles Nelson van Harvard en Charles Zeanah van Tulane de verwoestende invloed van instellingen op baby’s die {nauwelijks of} geen toegang hebben de emotionele steun van hun ouders. Naast diepgaande gedrags- en intellectuele problemen, vertoonden de hersenen van deze kinderen een decade later een verminderde groei. {Er bestaan hechtingstherapieën ìn het gezin zelf, waar ‘jeugdzorg’ uithuisplaatst als ‘hulp’. FJR2012/95.}
Hoe stress cellen van Jekyll naar Hyde verandert –
Hoe veroorzaakt stress deze gevolgen? We weten dat stress een biologische reactie in het lichaam veroorzaakt, waaronder het verhogen van de hoeveelheid
cortisol, (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3181727/), het zogenaamde 'stresshormoon'. Maar het verhoogt ook de productie van
verschillende ontstekingsgerelateerde eiwitten.
In geval van infectie (https://www.cell.com/neuron/fulltext/S0896-6273(16)00020-9?_returnURL=https%3A%2F%2Flinkinghub.elsevier.com%2Fretrieve%2Fpii%2FS0896627316000209%3Fshowall%3Dtrue) zijn deze ontstekingseiwitten schildwachten die het lichaam helpen beschermen tegen infectieuze agentia. Maar als er geen infectie is, kunnen ze de gastheer beschadigen.
Ze doen dit door in cellen te dringen en de verpakking van DNA te veranderen. Geforceerde scheiding van de ouders, vooral in onbekende omstandigheden, is een extreme vorm van stress bij kinderen die ervoor zorgt dat stresshormonen de DNA-verpakking veranderen en het gedrag van de cel veranderen.
{Zo heeft arts Ursula Gresser of Joseph J. Doyle jr ook bewezen dat het Uithuisplaatsen en
Uithuisgeplaatst-zijn al te vaak ernstig schadelijk kan zijn, en dat dit absoluut afgewogen dient te worden vooraf aan een beschermingsmaatregel, waar bleek dat met passende
voorlichting, begeleiding en therapie in het gezin het kind beter af is, met veel minder gevolgschade. Gresser waarschuwde zelfs in haar publicatie aan
rechters dit nu echt te weten voordat ze beschikken. (Meer
wetenschap staat op deze site).}.
Voor een deel van hoe het DNA wordt herverpakt, is die schade permanent (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3181727/) en de betrokken cellen gaan levenslang door in een veranderde toestand, waardoor ze overmatig gevoelig blijven voor een groot aantal andere spanningen en medische problemen.
Wetenschappers weten hoe gevaarlijk toxische stress (http://www.mdpi.com/2227-9067/1/3/390) – ernstige, langdurige of herhaalde tegenspoed met een gebrek aan voldoende ondersteuning voor de ouders – is voor kinderen omdat ze weten hoe deze stress het DNA in hun cellen beschadigt en modificeert.
Nu weet ge het ook! (Ook rechters en jeugdzorgwerkers!)
Hoe langer de autoriteiten deze kinderen niet herenigen met hun ouders, des te verantwoordelijker we zijn als land voor het schenden van hun DNA en het veroorzaken van een leven lang psychische en lichamelijke ziekten. {Zo ‘goedkoop’ is ‘jeugdzorg’ dus niet, waar al langer werd geadviseerd een diagnostische nulmeting te doen vooraf aan enig ‘beschermend ingrijpen’. Prof.dr. R.J. van der Gaag in diens oratie: Met diagnostiek van zwaargewichten kunnen veel kosten bespaard worden.}
Hierna diverse andere wetenschappelijke bevestigingen!
*: D.R.Weinberger: https://theconversation.com/profiles/daniel-r-weinberger-389817 .
In o.a. een NOS-journaal** werd duidelijk dat sociale wijkteams te ondeskundig zijn om de juiste zorg toe te wijzen, waardoor te veel gezinnen in een beschermingsmaatregel geraken, met erg regelmatig een Uithuisplaatsing tot gevold, ook al vragen ouders conform hun plicht in BW1:247 en naar bedoelen van IVRK artikel 24 lid 1 ter optimalisatie voor de ontvankelijke opgroeiende toegang tot diagnòstieke gezondheidszorg, met diagnose en met voorlichting en tips en evt. met therapie, dat past.
**= https://nos.nl/nieuwsuur/artikel/2239202-rotterdamse-wijkteams-verzuipen-in-regels-en-controles.html
In vervolg op de bevindingen van D.R. Weinberger wordt in onderstaand recente artikel diverse wetenschappers en psychologen aan het woord gelaten, die concluderen dat het nu genoegzaam bekend is, zonder discussie meer, dat het scheiden van kinderen van ouders kinderen ernstig ziek kan maken, zowel psychisch als fysiek.
Psychological Damage Inflicted By Parent-Child Separation is Deep, Long-Lasting :
“Psychische schade, toegebracht door scheiding van ouder & kind, is diep, langdurig belastend” –
Door Allison Eck (Allison Eck is Digital Editor for NOVAnext) – 20 juni 2018 –
[Digitale vertaling met enige correcties]
Miljoenen jaren van evolutie zijn voorbijgegaan met het leggen van de diepste verbindingen: die tussen moeder en kind.
Die oerverbinding – als ze met geweld wordt verbrijzeld of verstoord – kan, volgens zowel wetenschappers, ouders als opgegroeiden, ruïnerend zijn voor zowel ouder als kind. Dat
zou mee moeten wegen in het recente 'zero-tolerance'-beleid van het Witte Huis (V.S. Amerika, Trump) dat is ontworpen om immigranten zonder papieren te bestrijden. {Het is gelijk als bij UitHuisPlaatsen en bij (buitenlandse) adoptie. Ook in Nederland t.a.v. de 'jeugdbescherming' bij Uithuisplaatsen zou dit op diagnostiek niveau meegewogen
of liever tegengewogen worden waar men overweegt een kind weg te plaatsen van diens ouders}.
“Op basis van empirisch bewijs over de psychologische schade die kinderen en ouders ondervinden als ze gescheiden zijn,” schreven experts van de American Psychological Association in een brief aan president Trump, “smeken we u dit beleid te heroverwegen en te committeren aan de humanere praktijk van het huisvesten van gezinnen gezamenlijk, in afwachting van immigratieprocedures om hen te beschermen tegen verdere trauma's.”
Veel andere organisaties, waaronder de American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, hebben vergelijkbare verklaringen vrijgegeven. {Dit zou ook wat zijn voor onze Nederlandse overheid t.a.v. het niet-diagnostisch-gebaseerd uithuisplaatsen door het jeugdzorgniveau}.
Op 7 mei kondigde de Amerikaanse procureur-generaal Jeff Sessions aan dat het ministerie van Binnenlandse Veiligheid 100% van de illegale immigranten die de grens overschrijden zou doorverwijzen
voor strafrechtelijke vervolging bij de federale rechtbank. Alle minderjarigen die hen vergezelden, moesten in hechtenis worden genomen.
In het verleden konden immigranten die van deze misdaad werden beschuldigd, met hun kinderen in opvangcentra blijven, in afwachting van verdere indicatie.
Het verhaal gaat snel. President Trump heeft vandaag verklaard dat hij van plan is een uitvoerend bevel uit te vaardigen om de
scheiding van gezinnen aan de grens te beëindigen door ouders en kinderen voor onbepaalde tijd tezamen vast te houden.
Toch waren in een periode van zes weken bijna 2.000 kinderen –
sommigen nog een baby – gescheiden van hun ouders. Gisteren rapporteerde de Associated Press dat baby's en andere jonge leden van deze groep in concentratie-opvangtehuizen in
Zuid-Texas wonen.
"Ik zou dit zeker beschouwen als een traumatische ervaring met
gevolgen op de lange termijn," zei Chandra Ghosh Ippen, adjunct-directeur en organisatie-directeur van het Child Trauma Research Program van de Universiteit van Californië, San Francisco
resp. het Earth Trauma Treatment Network.
– Psychologisch gevolg –
Wanneer een kind onder chaotische omstandigheden van zijn of haar ouders wordt gescheiden, doorstroomt een storm aan stresshormonen (zoals cortisol) de hersenen en het lichaam. Deze hormonen zijn belangrijk voor het navigeren op stress op de korte termijn. In hoge doses kunnen deze
chemicaliën, als ze gedurende een langere periode hyperactief zijn, het risico op blìjvende, destructieve complicaties zoals hartaandoeningen, diabetes en zelfs sommige vormen van kanker
verhogen. Bovendien kunnen vele trauma's in het begin van hun leven leiden tot psychische problemen zoals depressie, angst en posttraumatische stressstoornis (PTSS). {Dit komt overeen met bevinding van Joseph J. Doyle jr, 2007}.
Naast deze onmiddellijke biologische reactie op scheiding, in het kind, is de beangstigende ervaring van een ouder(s),
ernstige emotionele ontreddering, negatief uitstralend op het kind.
"Wanneer een kind een ouder bang ziet, is dat extreem bedreigend", zei Lisa Berlin, universitair hoofddocent aan de University of Maryland School of Social Work en coauteur van een onderzoek dat in 2011 werd gepubliceerd over o.a. de effecten van scheiding van moeder en kind op kinderen jonger dan twee jaar oud.
Met betrekking tot die studie merkt Berlin op dat sommige deelnemers door de overheid geplande scheidingen hebben ervaren die "op een ordelijke manier" zijn uitgevoerd. Ze zegt daarentegen: "dit is chaos." {Zoals UHP psychisch chaos is}.
– De overeenkomst met Amerika nu en het Uithuisplaatsen is evident –
De omstandigheden
waaronder deze minderjarigen zonder papieren {in pleegsetting} nu leven, zijn gevarieerd en onduidelijk, maar ProPublica heeft audio verkregen die suggereert
dat de kinderen onder dwang staan (at https://www.vox.com/policy-and-politics/2018/6/18/17474986/family-separation-border-video).
“Het klinkt als, wat we horen, dat er geen mensen zijn om hen te troosten
en hen te helpen kalmeren, wat echt heel belangrijk zou zijn om die biologische reacties te compenseren [m.b.t. stress],” zei Erin C. Dunn, een sociale en psychiatrische
epidemioloog in het Center for Genomic Medicine van het Massachusetts General Hospital.
De situatie is een casestudy waarin psychologen 'gehechtheid' noemen, en het is de reden waarom kinderen die gescheiden zijn van hun primaire zorgverleners wanhopig vervangingszorg
nodig hebben.
"In de vroege kindertijd geloven jonge kinderen dat hun ouders hen tegen
alles kunnen beschermen, en dat is feitelijk wat hen in staat stelt om zich veilig genoeg te voelen om de wereld te verkennen," zei Ippen. "Wanneer die veilige basis wordt verstoord, zie
je misschien een kind dat erg angstig is, of dat allemans-aanhankelijk is, of je ziet misschien een kind dat weggaat en roekeloos de wereld verkent. Dit is de kern van de
gehechtheidstheorie."
De gehechtheidstheorie is een verzameling ideeën die in de vroege jaren
vijftig werd ontwikkeld door de Britse psychiater John Bowlby. "Het is een verklaring waarom we zijn zoals we zijn", zei Berlin. "Bowlby zei dat een grote bepalende factor te maken heeft met hoeveel we op onze primaire verzorger kunnen vertrouwen wanneer we ze echt nodig hebben. We
hebben ze nodig voor fysieke veiligheid en omdat we jong en onvolwassen zijn en we onze wereld niet kunnen begrijpen zonder hun hulp.’'
- Overeenstemming over hechting -
Berlin zegt dat veel rigoureuze onderzoeksprojecten sinds Bowlby's originele geschriften hebben aangetoond dat deze ideeën logisch zijn; met andere woorden, empirisch bewijs
heeft zijn theorie bevestigd, evenals hoe de toekomstige ontwikkeling van een kind is gebaseerd op deze patronen die al vroeg zijn gevormd.
"Zelfs als kinderen onder de hoede staan van ouders die misschien
niet in staat zijn om aan hun behoeften te voldoen of om ze veilig te verzorgen, òrganiseren deze kinderen in hun psychische ontwikkeling hun gedrag en denken ze nog steeds over deze relaties en
doen ze er alles aan om deze te onderhouden," zei Carmen Rosa Noroña, Child Trauma Clinical Services and Training Leider van het Child Witness to Violence Project van het Boston Medical
Center.
Bovendien, wanneer deze gehechtheidsrelaties plotseling worden ondermijnd en er geen andere (vertrouwde) volwassene is die het kind kan helpen om een betekenis – of een verhaal – te maken van wat
er is gebeurd, kan het kind niet alleen een gevoel van verwarring en angst ervaren, maar ook de schuld aan zichzelf gaan geven voor het verliezen van de
ouder, van het kind-ouder-contact. {Het gaat zich waardeloos en eenzaam voelen}.
"Het enige dat kinderen weten is dat de mensen die er waren om hen te beschermen en te helpen met alles wat er is, er niet meer zijn", zei Berlin.
Ouders hebben
natuurlijk hetzelfde trauma. Vooral in Latijns-Amerika is het concept van het moederschap sterk verbonden met het idee van de zelfopofferende vrouw.
"Die identiteit doordringt de landen in Latijns-Amerika," zei Gabrielle Oliveira, een assistent-professor aan de Lynch School of Education aan het Boston College en een expert op het
gebied van 'transnationaal moederschap', over het idee dat vrouwen zich kunnen bezighouden met de zorg voor hun kinderen over de grens. Oliveira zegt dat vrouwen die besluiten met hun
kinderen naar een nieuw land te migreren, het meestal als een veiliger optie voor het hele gezin beschouwen dan als ze blijven.
"Als de betroffen opgroeiende van die overtocht van de ouders wordt
afgenomen, ontwricht dat ’t hele doel," zei Oliveira. Nog een andere schuldlaag wordt aan de vergelijking toegevoegd. "Dat is meer dan traumatisch."
Dunn zegt dat wat er is gebeurd (in Amerika) vooral eng is omdat er aanwijzingen zijn dat de effecten van stress en trauma
variëren op basis van de leeftijd van het kind – de jongste kinderen zijn mogelijk het meest kwetsbaar.
"Het wetenschappelijk bewijs tegen het scheiden van kinderen uit gezinnen is glashelder," zei Erin C. Dunn, "Niemand in de wetenschappelijke gemeenschap zou het betwisten, het is niet zoals
andere onderwerpen waar meer debat tussen wetenschappers is. We weten allemaal dat het slecht is als kinderen gescheiden worden van vertrouwde ouders. Gezien het wetenschappelijke
bewijs is het kwaadaardig en komt het neer op kindermishandeling.'’ {Behalve duidelijk voor de betwistende Nederlandse politiek t.o.v. Uithuisplaatsen, dus t.a.v.
het scheiden van kind-ouder-banden zonder diagnostiek en voorlichting vooraf, op onderbuikgevoel van de jeugdzorgwerkers, ja, ondanks de bevindingen van Cora Bartelink}.
<<<<<<<<<<<<<
Noroña is het daarmee eens.
"Het is een vorm van systemisch geweld en het wordt genormaliseerd," zei ze.
Dit artikel is op 21 juni 2018 bewerkt voor de duidelijkheid. {Zie het filmpje}*.
N.B.:
Het advies aan de kinderrechter, die diagnostisch-onbevoegd is, dient van een hoge sport op de ladder der Onderzoekshiërarchie te komen, waar de jeugdzorgrapportages, gezien hun basis bij diagnostisch-onbevoegden te laag geacht moet worden: https://kinderbescherming.jimdofree.com/informatie/onderzoekshi%C3%ABrarchie-voor-rechters/ .
Er wordt te veel gewerkt in de jeugdzorg met aandikken: https://kinderbescherming.jimdofree.com/methoden/mistificatieschijven-bij-meldingen/ .
Hierbij wordt ook wetenschap over het meten genegeerd: https://vechtscheidingen.jimdofree.com/wetenschap/mythen-bij-jeugdzorgmeten/ .
Een onvolledig overzicht van wetenschappen rond de rechtsvinding in de beschermingsketen: https://vechtscheidingen.jimdofree.com/brieven-voor-beleid/overzicht-voor-beleidsmakers/ .
Rechters zouden deskundiger onderzoeksvragen moeten beantwoorden (LJN BD1113 van de CRvB) : https://kinderbescherming.jimdofree.com/brieven/brief-aan-tweede-kamer-2011/aan-rechters-wetenschap-meewegen/ (en ouders zouden in hun producties een copie kunnen meegeven!).
Zie ook https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/meer-doyle-wetenschap/stress-weinberger-dna/ waar het niet durend mogen kennen van eigen ouders het kind kan beschadigen tot in het DNA. Uithuisplaatsen is het scheiden van kind en ouders, zoals nu in Amerika; dus het verbreken van de basisvertrouwensband èn het is stress zetten van het kind.
Schadelijk, hier wees ook arts Ursula Gresser op: https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/wertenschap-kind-oudercontact-schaden-is-schadelijk/ met de vertaling van haar samenvatting: https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/wertenschap-kind-oudercontact-schaden-is-schadelijk/gresser-vertaald-onderzoek/ .
Joseph J. Doyle jr wees er ook op dat kinderen beter af zijn bij gelijke problematiek thuis met passende, hoogwaardige hulp, dan weggezet bij één
omgangssaboterende ouder of pleegsetting: https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/wat-wetenschap-uhp-missen-van-ouders/ .
Daarom ook het advies van prof. R.J. van der Gaag: 'Zet zwaargewichten vòòr de ingang tot dwangzorg.'
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dr. Evelien van Assche
= DNA-methylatie =
De bevindingen van Daniel Weinberger worden nu ondersteund door dr. Evelien van Assche (https://scientias.nl/een-strenge-opvoeding-vergroot-kans-op-depressie-zelfs-in-dna-terug-te-zien/).
Kinderen, die een heel strenge, hardvochtige 'opvoeding' hebben gehad, {zeker ook d.m.v. uithuisplaatsen}, lopen meer risico op een depressie. Het verandert de manier waarop hun lichaam het DNA ‘leest’.
Dus weer de invloed van hardvochtig wegzetten, op het DNA.
Deze veranderingen kunnen vast komen te liggen in het DNA van deze kinderen. Er bestaan aanwijzingen dat hun biologische risico op depressie later in het leven daardoor kan toenemen.
Dit zagen we in veel wetenschappelijke onderzoeken, zoals op het overzicht op https://kinderbescherming.jimdofree.com/kritiek-van-deskundigen/onderzoek-met-gevolg/wetenschappelijk-overzicht-22/ . Depressie, suïcide, tienerzwangerschappen, recidive, na 18+ in uitkeringen terecht komen of in prostitutie, we zien die ‘resultaten’ van de jeugdbescherming terug in degelijke onderzoeken.
Dr. Evelien Van Assche, die haar studie presenteerde op een congres in Wenen, zegt daarover tegen Scientias.nl: “We toonden aan dat een hardvochtige opvoeding, met fysieke straffen en psychische manipulatie {zoals uithuisplaatsen}, een extra set instructies van hoe een gen (in erfelijk materiaal, uitgestrengeld} wordt gelezen, kan vastleggen in het DNA. We hebben indicaties dat deze veranderingen het opgroeiende kind vatbaarder maken voor depressie. Als kinderen een ondersteunende opvoeding hebben gehad, ziet deze set instructies er anders uit.”
DNA-methylatie:
De onderzoekers van de universiteit van Leuven in België selecteerden 21 adolescenten die zeiden een fijne opvoeding te hebben gehad, met ouders die ondersteunend
waren en hen autonomie gaven. Ze vergeleken hen met 23 jongeren die vonden dat ze een strenge ‘opvoeding’ hadden gehad, met bijvoorbeeld manipulatief gedrag, fysieke straffen en extreme
strengheid {en dit zien we ook bij uithuisplaatsingen}. Ze waren allemaal tussen de 12 en 16 jaar oud. Veel van de jongeren met een hardvochtige ‘opvoeding’ vertoonden voortekenen van
depressieklachten.
De onderzoekers maten bij de proefpersonen de variatie van methylatie op meer dan 450.000 plekken in het DNA en ze vonden een significant grotere spreiding bij
degenen die een strenge ‘opvoeding’ kregen. Methylatie is een normaal proces dat optreedt als er een klein chemisch molecuul wordt toegevoegd aan het DNA, waardoor de manier waarop de in ons DNA
geschreven instructies gelezen worden, verandert. …
Van Assche baseerde haar benadering dan ook op eerder onderzoek met identieke tweelingen:
“Twee onafhankelijke groepen ontdekten dat de tweeling die een zware depressie had ook een hogere variatie van DNA-methylatie had, vergeleken met de gezonde tweeling.”
De onderzoekster, die nu aan de universiteit van Münster werkt, vertelt verder:
“Het DNA blijft hetzelfde maar deze toegevoegde chemische moleculen hebben effect op hoe de instructies van het DNA worden gelezen. [Plaatje boven]. Degenen die een hardvochtiger ‘opvoeding’ {zoals UitHuisPlaatsing en overplaatsingen} rapporteerden, hadden meer de neiging om depressief te worden en wij geloven dat deze neiging via methylatie ‘ingebakken’ kan raken in hun DNA. We kijken nu of we de cirkel rond kunnen krijgen door deze uitkomsten te linken aan een latere depressiediagnose. Zo kan de verhoogde methylatie mogelijk een marker zijn, die vooraf kan waarschuwen wie meer risico loopt op een depressie als gevolg van de opvoeding.”
Ook bij het verschijnsel ACE’s oppert wetenschap, soms onkundig dat jeugdzorg geen jeugdgezondheidszorg is en aan de beschermingsmaatregelen willen} dat het een leven lang vast ligt, waar er niét met eventuele deskundigheid aan verwerking is gewerkt. Kinderen hebben immers de mogelijkheid tot veerkracht, die in dwangzorg zelden aandacht krijgen, vandaar het onderscheid met (jeugd)gezòndheidszorg!
“Het is waarschijnlijk dat ook andere stressfactoren tot zulke DNA-veranderingen leiden, dus in het algemeen leidt stress in de kindertijd mogelijk tot een grotere
kans op depressie later in het leven door de veranderde wijze waarop je DNA {uitgestrengeld deel van chromosoom} gelezen wordt. Maar deze resultaten moeten worden bevestigd in een grote
onderzoekspopulatie.”
Ze verklaart; “Chronische, alledaagse stress is natuurlijk iets wat het hele organisme beïnvloedt, wat zich, zoals we vaststelden, schijnbaar ook in het hele
DNA-methylatiepatroon toont en allicht ook verder downstream impact heeft op het gehele functioneren en mogelijk de stressbestendigheid van het individu, aangezien heel wat instructies van het
DNA worden afgeschreven en DNA-methylatie daarin een brede, ’sturende’ rol kan hebben.”
Weinberger was Van Assche kennelijk onbekend. De significante onderzoeken van Joseph J. Doyle met zeer grote onderzoeksgroepen tonen bij wegplaatsen ook die zorgwekkende uitkomsten.
Professor Christiaan Vinkers, van de afdeling psychiatrie van het Amsterdam UMC reageert op de studie: “Dit is extreem belangrijk werk om de mechanismen te begrijpen van hoe negatieve ervaringen als kind levenslange consequenties kunnen hebben, zowel fysiek als mentaal. Er valt veel te winnen als we weten wíé er risico loopt, maar ook door te achterhalen waarom er verschillende effecten zijn van streng ouderschap.”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
*: Op https://www.facebook.com/NOVApbs/videos/10155550659937196/ staat een filmpje met wetenschappelijke uitleg door specialisten op gezondheidsgebied:
In het verhaal van de volgende psychologen wordt over dit onderwerp meer gezegd:
Wanneer kinderen gescheiden worden van hun ouders… – Wat gebeurt er in het brein van het kind? –
Karlen Lyons-Reuth (psycholoog Cambride Hospitaal):
“Zelfs korte scheidingen van ouders zijn stressvol voor baby’s en kleuters. – In de eerste minuten schakelt ons sympathisch systeem in en drijft ons aan om te gaan met deze scheiding door te roepen om de ouders, huilend, verdrietig wordend, signalen afgevend ‘we noden onze ouders terug, die onze bron van veiligheid, bescherming en vertrouwensregulatie zijn.’ – Dan komt een vloed aan Cortisol (stresshormoon) wat triggert tot vlucht- of vechtgedrag, maar dit voortdurend blootstellen daaraan kan zeer schadelijk zijn. Dan begint het hersencellen te beschadigen; Hippocampuscellen gaan dood, dat ons geheugencentrum is; de elektrische activiteit in de hersenen raakt gereduceerd door deze meer voortgezette scheidingen van ouders.” –
Robin Deuth (psycholoog William James College):
“Een ander ding dat het brein beïnvloedt is de Amygdala, het centrum van vlucht- en vechtgedrag. – Wanneer je gebukt gaat onder een overactieve Amygdala komt het vermogen om risico's te evalueren en goede beslissingen te nemen in gevaar. – Niet alleen tast dit de anatomie in het brein aan, maar op langere termijn tast het (heling- of) herstelvermogen aan en kan een vroegere dood veroorzaken. – Een sleutel tot een gezond brein is hechting (FJR2012/95); het bouwen aan een sterke band met een betrouwbare consistente verzorger.” – Karlen:
“Het is het fundament waarop we ons onderzoeksdrift, onze autonomie, onze nieuwsgierigheid bouwen en de cognitieve vaardigheden om met de wereld buiten ons om te gaan. – Het is een fundamenteel systeem dat ons beschermt, en het is fundamenteel voor menige ontwikkelingsprestaties van het kind. – Tijd is erg belangrijk wanneer je omgaat met erg jonge kinderen, omdat je deze verslechtering erg snel begint te zien {jeugdzorgwerkers leggen het uit alsof ouders slecht waren, terwijl het kindje diens vertrouwde ouder mist}. – Jonge kinderen van hun ouder(s) weghouden voor één à twee weken is een afschuwelijke lange tijd in de belevenis van het jonge kind. – Het net weten dat de ouder(s) weg zijn, kan equivalent gevoeld worden als dat ouders dood zijn of hen verlaten hebben (het ‘afgestaangevoel’). – Kinderen van 2 jaar die geen sterke, durende band met een ouder verkrijgen {bijv. door UHP} hebben vaker een onveilige gehechtheidssysteem.”
– Robin:
“Wat we zien bij in institutioneel opgegroeide kinderen in de eerste levensjaren is dat het hechtingssysteem afschuwelijk scheef groeit en uiteindelijk de band met de
verzorger de manier van latere inter-persoonlijke relaties voorspelt wanneer het kind is opgegroeid. – Een betrouwbare verzorger is belangrijk voor het op te bouwen basisvertrouwen; een onbetrouwbaar verzorger kan het basisvertrouwen schaden {maar het is wel de
ouder te leren}. – Wanneer eenmaal een scheiding gebeurt is het z.s.m. herenigen van kind en ouder(s) erg belangrijk indien we latere problemen voor deze kinderen willen voorkomen. – Hoe jonger
het kind, hoe urgenter het is. Herstel is zeker mogelijk maar ik denk dat de prognose voor de meeste van deze (UHP-)kinderen is dat ze niet O.K. zijn, onveilig gehecht.”
Het is dus nìèt 'veilig' om een kind uithuis te plaatsen!
Er is echte, open diagnostiek nodig voordat dwang zou mogen worden toegepast.
Er dient dus hoogwaardiger afgewogen te worden met deze kennis.
Onwaarheden, gebruikelijk in de 'jeugdzorg', moeten geweerd worden!
Opgroeiende kinderen gaan ontdekken hoe vals hun historie in jeugdzorgdossiers kan zijn geweest.
In de identiteitsfase of zelfs later (85% kans) kunnen ze psychisch grote problemen ondergaan, met invloed op de hersenstructuur.
Dat kan van jongs af aan maar ook nog t/m 24 jaar!
Weinig hulp en nauwelijks brede voorlichting (BW1:262) om snel terug te plaatsen vanuit de G.I. zijn zeer schadend!
Overzicht:
Een belangrijke brief aan alle B&W’s (gemeenten): https://jeugdbescherming.jimdo.com/ maar ook https://vechtscheidingen.jimdo.com/wetenschap/briefaangemeenten/ ;
Belangrijke stukken zijn te vinden via https://jeugdbescherming.jimdo.com/kwaliteit/ ;
Aanvullende stukken op https://jeugdbescherming.jimdo.com/tips-en-andere-brieven/ ;
Rond wetten en precedenten: https://jeugdbescherming.jimdo.com/wetten-en-regelgeving/ ;
Rond wat weg van ouders doet in de psyche: https://jeugdbescherming.jimdo.com/adoptie-en-pleegzorg/ ;
En vanaf https://jeugdbescherming.jimdo.com/adoptie-en-pleegzorg/relativeer-en-onderzoek/ analytische stukken over de dubieuze jeugdbescherming.
Meer hoofdstukken in de kantlijn.
Zie ook: https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/jeugdzorg . En: https://vechtscheidingen.jimdo.com/wetenschap/ .
